 |
| Foto: Camile Schelstraete |
Toen ik elf jaar was, las ik Hollands glorie van Jan de Hartog. Ik herinner me mijn
verontwaardiging over het machtsmisbruik en de onrecht- vaardigheid waartegen Jan
Wandelaar moest vechten. Het is wellicht niet het beste boek dat ik in mijn
leven heb gelezen, maar het markeert wel het moment waarop ik van jeugdlectuur
naar volwassen literatuur ben overgestapt. De herinnering eraan is me zo
dierbaar dat ik het boek nooit zal herlezen uit angst voor teleurstelling.
Tijdens mijn studie Frans te Leiden heb ik veel prachtige en
bijzondere boeken gelezen, maar absoluut onvergetelijk vind ik En attendant Godot van Samuel Beckett, een
toneelstuk dat bij het absurdistisch toneel wordt gerekend. De setting (‘landweg
met boom’), het doelloze wachten, de herhalingen, de tekst: beangstigend en
indrukwekkend door de eenvoud.
Onlangs gelezen: Stoner
van John Williams. Dat boek zal wel een tijdje in mijn hart en hoofd blijven
zitten. Onbegrijpelijk hoe alles in de relationele sfeer mis lijkt te lopen
voor hoofdpersonage William Stoner. Zijn carrière komt niet echt van de grond,
zijn huwelijk is inhoudsloos en wordt op den duur zelfs vijandig, de liefde
voor zijn dochter wordt hem ontzegd. Het vervelende is dat je het wel een
beetje begrijpt waarom alles mislukt. Met wat een gelatenheid gaat die man door
het leven! Doe toch iets!, zou je willen roepen. Maak een vuist! En daarom is
dit boek zo knap: Williams heeft van een nogal saai personage en een onopgemerkt
leven een adembenemend boek gemaakt. Zal ik waarschijnlijk nog wel eens
herlezen.
Bijzonder aangrijpend (o.a. weer vanwege dat machtsmisbruik en
die onrechtvaardigheid) vond ik English
Passengers van Matthew Kneale. Het is een roman die zich afspeelt
halverwege de negentiende eeuw en die een bootreis naar Tasmanië beschrijft.
Een van de reizigers is ervan overtuigd dat daar het Aards Paradijs gelegen is,
en een andere passagier hoopt er juist evolutionaire ontdekkingen te doen aan
de hand van Tasmaanse aboriginals. Bij monde van een twintigtal personages (in
de vorm van brieven, reisverslagen, dagboekfragmenten, etc.) wordt het verhaal
gedaan van de snelle decimering van de inheemse bevolking. Griezelig beschamend met een paar
knappe wendingen op het eind. Zal ik zeker nog eens herlezen.
Honderd jaar
eenzaamheid van Gabriel García Márquez blijft voor mij aan de top staan. Alleen
die beroemde beginzin al: ‘Vele jaren later, staande voor het vuurpeloton,
moest kolonel Aureliano Buendía denken aan die lang vervlogen middag, toen zijn
vader hem meenam om kennis te maken met het ijs.’ In deze familiesaga die zich
afspeelt in het Zuid-Amerikaanse fictieve stadje Macondo is iedereen met elkaar
verbonden (veel mannen dragen dan ook dezelfde naam). De talloze, soms bizarre
personages leven een moeizaam leven in een harde wereld waarin magische
gebeurtenissen er gewoon bij lijken te horen (een hemelvaart, een jaar
onafgebroken regen, een straaltje bloed dat zich een bewuste weg zoekt, een
blinde vrouw die alle verloren voorwerpen terugvindt). Ja, dit blijft vooralsnog
hét beste boek voor mij, en aangezien het al jaren geleden is dat ik het
gelezen heb, ga ik er nu meteen weer aan beginnen.
Het Badhuis van uitgeverij De Arbeiderspers is nu verkrijgbaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten