donderdag 12 juni 2014

Het Kwintet van Corine Hartman

Een thriller moet je bij de strot grijpen, je ademloos en snakkend naar adem voortslepen en je met kloppend hart achterlaten. Dat zijn de thrillers die ik zelf ook probeer te schrijven.

Iedere lezer ervaart het anders. Bovendien speelt wat mij betreft ook het moment van lezen een rol. Jaargetijde, moment van de dag, gemoedstoestand. Als het bitterkoud is en de wind om het huis jaagt, is een boek als The Shining van Stephen King of Taking Lives van Michael Pye erg beklemmende stof.  Ik ben geen grote fan van mysteries zoals Midsomer Murders, dat kabbelt mij te veel en is te lieflijk. En de thrillers van Elizabeth George, die haar klasse absoluut heeft bewezen, zijn ook niet echt aan mij besteed al vind ik haar aandacht voor detail lovenswaardig. Alles moet kloppen, ze schijnt de locaties die in haar verhalen voorkomen minutieus te researchen!
Ik denk dat ik wel kan stellen dat een thriller bij mij een rilling van onbehagen teweeg moet brengen. Ik kan een hele reeks thrillers noemen, en onderstaande vijf zijn dan ook gekozen bij de waan van deze dag. Ze zijn onderling niet te vergelijken en geven voor mij een spectrum van spanning aan.

Enfin, de thrillers die mij dus bij de strot grepen, op welke manier dan ook, zijn:
The Church of Dead Girls (De Kerk van Dode Meisjes) van Stephen Dobyns. Een luguber verhaal dat onder je huid kruipt, maar dat ook intrigeert. Wat doet het met de hoofdpersoon, vooral ook als hij zelf als verdachte wordt aangemerkt en je als lezer ook op dat moment met zijn emoties wordt meegezogen.
Taking Lives van Michael Pye. Sinister en vals. De hoofdpersoon is meedogenloos en lijkt geen enkele scrupules te ondervinden van zijn daden.
De verhalen van Lynda La Plante die ook te zien zijn als tv-serie Trial & Retribution. Waarin juist niet alleen de misdaad centraal staat, maar ook aandacht wordt gegeven aan persoonlijke problemen van de hoofdpersonages en de invloed van crime en misdaad op de betrokkenen, daders, slachtoffers, politiemensen etc.
The Killing van David Hewson; de serie is een voorbeeld van het Scandinavische succesvolle crimenoir dat eigenlijk begon met Wallander van Henning Mankell en via series als Borgen en The Bridge niet meer is weg te denken. Donker, koud en kil, maar eigenlijk ook zó normaal dat het angstaanjagend is. 
En de ultieme thriller is natuurlijk van Stephen King, al weet ik niet meteen welke ik zou kiezen. Carrie, The Shining en de dit jaar verschenen Mr. Mercedes die in VN’s Detective & Thrillergids zelfs nog vijf sterren kreeg toegewezen is ook niet te missen natuurlijk.

Zielloos van Karakter Uitgevers ligt nu in de winkel