Het Kwintet van Peter de Zwaan

Foto: Bob Bronshoff

Willy van der Heide: Avonturen in de Stille Zuidzee

Het eerste deel van de Bob Evers-serie. Spanning en humor van iemand met een ontembare fantasie. Ik las het boek toen ik tien jaar was en ik wist: later word ik schrijver. Om alvast te oefenen schreef ik meteen mijn eerste boek. De titel ben ik vergeten, maar ik leerde er typen door. Bob Evers, Arie Roos en Jan Prins beleefden avonturen die ik nooit zou vergeten. Dat is maar goed ook, want na de dood van Van der Heide vroeg de uitgever of ik de serie voort wilde zetten. In april komt deel 53 uit: Glorierijke missers in La Gloria. Niet zoals vroeger bij Stenvert of De Eekhoorn, maar bij Uitgeverij Zwarte Zwaan.

Apie Prins: Ik ga m’n eige baan

Dé uitgeverij van mijn tienerjaren was De Bezige Bij. Wat een fonds hadden ze daar. Schierbeek, Vinkenoog, Claus, wat later Vaandrager en Apie Prins. Wie? Precies, niemand kent hem. Apie Prins, een beetje een zonderling, een beetje een gek zo u wilt, maar wel de schrijver van Ik ga m’n eige baan, een boek dat ik nergens mee kan vergelijken, met teksten waar menige uitgever zich nu niet meer aan zou wagen.

Raymond Chandler: The Long Goodbye

Hammett en Chandler, de twee groten van de Californische school. Ze brachten de misdaad terug naar waar ze hoort: de straat. Wat een verademing na de onzin van die eindeloze rij volgers van Agatha Christie die boeken schreven waarvan je alleen het laatste hoofdstuk hoefde te lezen omdat daarin al het voorgaande werd samengevat. Hard boiled werden de boeken van Hammett en Chandler genoemd, maar eigenlijk waren ze nogal lief, en de held gaf zijn zuurverdiende geld uiteindelijk aan de weduwe van de man die niet vermoord had moeten worden. Even goedgeschreven als (nu) aandoenlijk.

Robert B. Parker: Gunman’s Rhapsody

Parker maakte naam met een hele serie Spenser-romans en lezers gingen naar Boston om de Spenser-route te lopen die langs het kantoor en de misdaadplaatsen van de privé-detective voerde. Na enkele jaren was de lol er blijkbaar af en werden de boeken van Parker niet meer vertaald. Wat een gemis. Net als Elmore Leonard liet Parker zijn personen gewoon praten. Hij zei dit, zij zei dat. Altijd het werkwoord zeggen. Nooit: ‘Ik weet het niet,’ lachte X. Deze aanpak zou standaard moeten zijn. Elk boek waarin onzin staat als: ‘Moet dat nou,’ fronste Y, hoort uit de boekenkast te worden verwijderd.

Umberto Eco: De slinger van Foucault

Een belangrijk schrijver, die Eco. Hij bracht me op twee gedachten:

1. Wat is dit voor eindeloos geouwehoer?

2. Waarom zou ik dit allemaal willen lezen?

De gedachten leidden tot twee besluiten:

1. Lees nooit meer een boek waarvan ‘iedereen’ vindt dat je het moet lezen.

2. Mijd recensies en boekenkaternen.

Nooit meer een recensie gelezen, sindsdien, altijd het geweld van de massa vermeden, maar mijn eigen pareltjes gezocht. Daarom moeten de boekwinkels blijven die de parels nog op de plank hebben staan en zijn grutters als Bruna, Ako en Read Shop die alleen meer van hetzelfde bieden voor de ware liefhebber volkomen overbodig.

In Mijn Hoofd - Roman over Alzheimer van Uitgeverij Conserve is nu verkrijgbaar