Een thriller moet je bij de strot grijpen, je ademloos en
snakkend naar adem voortslepen en je met kloppend hart achterlaten. Dat zijn de
thrillers die ik zelf ook probeer te schrijven.
Iedere lezer ervaart het anders. Bovendien speelt wat mij
betreft ook het moment van lezen een rol. Jaargetijde, moment van de dag,
gemoedstoestand. Als het bitterkoud is en de wind om het huis jaagt, is een
boek als The Shining van Stephen King of Taking Lives van Michael
Pye erg beklemmende stof. Ik ben
geen grote fan van mysteries zoals Midsomer Murders, dat kabbelt mij te veel en
is te lieflijk. En de thrillers van Elizabeth George, die haar klasse absoluut
heeft bewezen, zijn ook niet echt aan mij besteed al vind ik haar aandacht voor
detail lovenswaardig. Alles moet kloppen, ze schijnt de locaties die in haar
verhalen voorkomen minutieus te researchen!
Ik denk dat ik wel kan stellen dat een thriller bij mij een
rilling van onbehagen teweeg moet brengen. Ik kan een hele reeks thrillers
noemen, en onderstaande vijf zijn dan ook gekozen bij de waan van deze dag. Ze
zijn onderling niet te vergelijken en geven voor mij een spectrum van spanning
aan.
Enfin, de thrillers die mij dus bij de strot grepen, op
welke manier dan ook, zijn:
The Church of Dead
Girls (De Kerk van Dode Meisjes) van Stephen Dobyns. Een luguber verhaal
dat onder je huid kruipt, maar dat ook intrigeert. Wat doet het met de
hoofdpersoon, vooral ook als hij zelf als verdachte wordt aangemerkt en je als
lezer ook op dat moment met zijn emoties wordt meegezogen.
Taking Lives van
Michael Pye. Sinister en vals. De hoofdpersoon is meedogenloos en lijkt geen
enkele scrupules te ondervinden van zijn daden.
De verhalen van Lynda La Plante die ook te zien zijn als
tv-serie Trial & Retribution. Waarin juist niet alleen de misdaad
centraal staat, maar ook aandacht wordt gegeven aan persoonlijke problemen van
de hoofdpersonages en de invloed van crime en misdaad op de betrokkenen,
daders, slachtoffers, politiemensen etc.
The Killing van
David Hewson; de serie is een voorbeeld van het Scandinavische succesvolle crimenoir
dat eigenlijk begon met Wallander van Henning Mankell en via series als Borgen
en The Bridge niet meer is weg te denken. Donker, koud en kil, maar
eigenlijk ook zó normaal dat het angstaanjagend is.
En de ultieme thriller is natuurlijk van Stephen King, al
weet ik niet meteen welke ik zou kiezen. Carrie,
The Shining en de dit jaar verschenen
Mr. Mercedes die in VN’s Detective
& Thrillergids zelfs nog vijf sterren kreeg toegewezen is ook niet te
missen natuurlijk.
Zielloos van Karakter Uitgevers ligt nu in de winkel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten